Τρίτη 11 Αυγούστου 2009

Μπανίτσα Μανίτσα...

Οι διακοπές!!! Όταν γίνεται γυναικεία υπόθεση είναι με τον έναν ή τον άλλο τρόπο απολαυστική... Διάβαζα τώρα τελευταία ένα θέμα με αναφορές γυναικών διαφόρων ηλικιών από εμπειρίες διακοπών. Όταν τελείωσε το τρισέλιδο μου έμεινε μόνο μία γεύση, ένα κοινό σημείο όλων των ιστοριών: "Μας αρέσει που περνάμε μπροστά στον καθρέφτη τόσο χρόνο, που μπορούμε να περιποιηθούμε, να γίνουμε κούκλες για να βγούμε έξω...Όχι όμως, το φλερτ δε μας αφορά.."
Το εν λόγω συμπαθητικό, καλοκαιρινό θεματάκι κατά τα άλλα, που ναι ήταν κάτι από άρωμα γυναίκας, εμένα μου προκάλεσε ενοχλητική στομαχική διαταραχή...Και όχι εντάξει δε σνομπάρω αυτές τις γυναίκες. Όμως απλά έχω να παρατηρήσω ότι δεν είναι όλες έτσι.
Αν ήμουν άντρας και λάτρης του γυναικείου φύλου δε θα μου άρεζε καθόλου να διάβαζα κάτι τέτοιο...Και το χειρότερο είναι: αν όλα αυτά με έπειθαν; κρίμα...
Ποιο είναι το σωστό και αν υπάρχει ή πώς μετριέται η θηλυκότητα δεν ξέρω, ξέρω όμως ότι υπάρχουν πολλές γυναίκες εκεί έξω, που δε θέλουν να ασχοληθούν με τα γοβάκια τους στις διακοπές. Που γουστάρουν να απολαύσουν την ανατολή και τη δύση από το ίδιο σημείο και το σημαντικότερο: γουστάρουν να φλερτάρουν δίχως eye liner και να το παραδεχτούν.
Πραγματικά καμιά φορά αναρωτιέμαι ποιον νοιάζει το eye liner και η γόβα όταν το κύμα φλερτάρει με την πετσέτα και το φεγγάρι με σένα...
Δεν ξέρω αν αυτό είναι "αντρικό" ή αν εγώ αγοροκόριτσο ή αν όλη αυτή η άποψη απλά ρηχή.
Δεν κατάλαβα ποτέ όμως και φυσικά αρνούμαι να το κάνω, πόσο σχετικός είναι ο αυθόρμητος ξαφνικός έρωτας με το μιλημένο, προσχεδιασμένο, "μπογιατισμένο" φλερτ...
Και τελικά τι μας γεμίζει περισσότερο στο ξημέρωμα; Η μουντζουρωμένη ματιά με τη θλιμμένη σκέψη της λάθος επιλογής στη μάσκαρα ή η καθαρή ματιά που εκπέμπει ευτυχία και τελικά μέσα στην καθαρότητα της βουτάει στη θάλασσα, απολαμβάνοντας το δροσερό της τέλος;.....

Κυριακή 21 Ιουνίου 2009

Έχει ρόδες το πλήρωμα στη ζωή;

Όσο και να αποφεύγω να σκέφτομαι και να ασπάζομαι απόψεις και ρήσεις που ξεκινούν με "ρόδες που γυρίζουν", συνεχίζουν με το "πλήρωμα του χρόνου", για να καταλήξουν συχνά στο πόσο "περίεργα παιχνίδια παίζει αυτή η ζωή", η οποία "καλή είναι, αλλά είναι με άλλον"....τόσο και πιο πολύ βρίσκομαι αντιμέτωπη με καταστάσεις που εξηγούνται μόνο έτσι...Και εντάξει όταν απλά τις ακούς, αν δε σου αρέσει γυρίζεις την πλάτη..όταν όμως συμβαίνουν μπροστά σου και όταν τα γεγονότα παίρνουν έκταση από εκεί που δεν το περιμένεις;
Τότε είναι που βρίσκομαι πάντα στην άβολη θέση να σκεφτώ όλα τα παραπάνω, μια και είναι η μόνη εξήγηση που μπορείς να δώσεις ή η μοναδική κριτική στο αποτέλεσμα που μπορείς να κάνεις ή να αντέξεις....
Θεωρούσα πάντα ότι προκειμένου να μας συμβεί κάτι, καλό ή κακό, ενδιαφέρον ή αδιάφορο, κάπου βάζουμε ο χεράκι μας, αν όχι έστω το μυαλουδάκι μας...η δύναμή του άλλωστε είναι τεράστια...Τον τελευταίο καιρό όμως παρατηρώ πως τα πράγματα είναι πάντα πιο απλά από ότι νομίζουμε και συχνά ακολουθούν τη δική τους σειρά....
Πάντα έψαχνα τη ρίζα ή την έβαζα εγώ και έπειτα την κορυφή για να νιώσω αρμονικά την ολοκλήρωση...Τις φορές που δεν έβρισκα την κορυφή, απλά προσπαθούσα και έκανα τα πάντα να την κοιτάξω.

Τελικά όμως ίσως είναι καλύτερα να μην κάνεις τα πάντα, να μην ψάχνεις πάντα τις κορυφές. Όταν δεν ασχοληθείς, όταν πραγματικά για λίγο έστω σου φύγει από το μυαλό, τότε μπορεί να τη δεις μπροστά σου, να τρυπώνει στο μπαλκόνι. Ξαφνιάζεσαι μεν, αλλά η μυρωδιά είναι οικεία. Είναι εκεί μπροστά σου, εκείνη τη στιγμή που δεν σε απασχολούσε. Που είχες ξεχάσει την ύπαρξή της...
Η γαλήνη ήρθε από μόνη της λοιπόν, η γαλήνη που φέρνει η δική της θέληση. Και τώρα ναι αφού θέλει, θα σου μιλήσει. Μα γι αυτό ήρθε...Κι εσύ μπορεί και να κοκκινίσεις από τη χαρά, την αμηχανία, αλλά βασικά από το απρόσμενο...Και δυστυχώς όταν τα διηγηθείς στη φίλη σου, δε θα χει να σου πει κάτι άλλο, παρά μόνο..."Ε, είδες ρόδα είναι και γυρίζει..."
Ε και; Δεν πειράζει! Ας αφήσουμε και τίποτα να το λύσει κανείς άλλος....

Τετάρτη 18 Μαρτίου 2009

Άσπρο... στο δρόμο για Βασιλίτσα


Κι επειδή που και που αποτυπώνω και κάτι...και μια και κατάφερα να τις ανεβάσω (!), σκέφτηκα και να τις μοιραστώ...έτσι για να σπάσει λίγο και η απαισιοδοξία του blog...
και για να θυμόμαστε ότι θα πρέπει κάποιες στιγμές να αφήνουμε ίσως αυτήν την "κακιά" καθημερινότητα που μας ρουφάει...και να βλέπει και κάτι όμορφο το ματάκι μας...εκτός από γκρι...ξέρεις εκείνο το "τσιμεντί", θα έλεγα καλύτερα...


















Υγ...οκ για μια γεύση είναι...ο ερασιτεχνισμός θα διορθωθεί σύντομα!

Τρίτη 17 Μαρτίου 2009

..really....where is my mind...?

Με συντροφεύει απλά πολύ συχνά...

"Isn't it marvelous that we have been given the gift of seeing and hearing?
Of course, seeing gives us a wonderful picture of the world around us, but I
wonder how many of you think about hearing as giving us wonderful soundpictures...
For, sounds are really tone colours that give us a picture of what we hear.
We have all enjoyed show-and-tell at school. But, how many of you have
played the exciting game of hear-and-tell ?
We will now hear sounds. Can you tell us what they are? And, who or what, is
making them?
Lets try... First, close your eyes, and when you hear each sound, try to
guess what it is... Either say what it is, or, if you are alone, just think
about it...
Island breezes, and your travel-shop teases,
And all you want is a raise, yeah,
For all of the sunshine,
Better make you be mine,
Forever and no more,
All you do is play guitar and the melody for me, melody, melodies...
You're .. My .. Life.

And you don't even boast of your extra-fine life or your flash ship upholstery,
All I can recollect - 'You better wear your best white dress'
Your .. Whole .. Life ..
where is my mind?? "


Υγ. Μα δεν είναι για να σε ακολουθεί;

Καληνύχτα....

Κοιμήσου τώρα… Τώρα μπορείς να ηρεμήσεις. Είμαστε οι δυο μας. Επιλέξαμε να είμαστε οι δυο μας…Κοιμήσου και δε θα αφήσω κανέναν να σε πειράξει, κανέναν να σε ξυπνήσει, μα σίγουρα κανέναν να σε «χαλάσει»….
Αυτή η φορά θα είναι διαφορετική, το νιώθεις κι εσύ…
Μείνε για όσο θέλεις, φτάνει να ηρεμήσεις.
Δε θα σου βάλω όρους, τουλάχιστον όχι σαν αυτούς που έχεις συνηθίσει, όχι σαν αυτούς που σε ενοχλούν και όχι σαν αυτούς που δε σου αρέσουν…
Μόνο ένα πράγμα θα σου ζητήσω, και θα στο ζητήσω με αγάπη
Με πολλή αγάπη για σένα και εμένα...όταν ξυπνήσεις....Χαμογέλασέ μου!
Σου αξίζει δεν νομίζεις; Μου αξίζει…, διαφωνείς;

Παρασκευή 2 Ιανουαρίου 2009

Πάει ο παλιός ο χρόνος...

Πάει πέταξε και αυτή η χρονιά…Να πάει και να μην ξανάρθει ίδια δηλαδή…Ας ελπίσουμε σε κάτι καλύτερο… ότι και να είναι όμως ένα «μνημόσυνο»- αφιέρωση το έχω ανάγκη…έτσι για να μην ξεχνάμε και να έχουμε να συγκρίνουμε το 2009 όταν θα μας αφήνει και εκείνο….

Βέβαια αυτά που «είδαν» τα δικά μου μάτια…μπορεί άλλους να τους αφήνουν αδιάφορους…αλλά ας πούμε για παράδειγμα μπορώ να ξεχάσω εγώ τον Ομπάμα; Και λόγω δουλειάς δηλαδή δε νομίζω να έχω ασχοληθεί με άλλον άντρα τόσο πολύ στη ζωή μου!!! Θα βγει, δε θα βγει….τι θα γίνει! Βγήκε τελικά και το αν ησυχάσαμε θα φανεί!!!

Οικονομική κρίση! Τι να πεις τώρα; Τουλάχιστον μας λύθηκε η απορία γιατί η Ελλάδα αγγίζει τη φτώχεια! Η παγκόσμια οικονομική κρίση φταίει
(όπως ισχυρίζονται!!!)..Ε ναι, μα δε θυμάστε το 2007 που ήμασταν πλούσιοι;

Ολυμπιακοί αγώνες, πανικός στο Πεκίνο για να αγγίξουν όλα την τελειότητα για το μεγάλο γεγονός….εμείς που δεν ασχολούμαστε και πολύ, τουλάχιστον είχαμε τη ευκαιρία να γνωρίσουμε τους δύο σούπερ αθλητές, Μάικλ Φελπς και Γιουσέιν Μπολτ και να τους θαυμάσουμε! Καλά που ήταν αυτοί δηλαδή και είδαμε θέαμα, μια κάποια από τα καμάρια μας τα… ντοπάρισαν!;

Φυσικά πώς μπορώ να ξεχάσω το θλιβερό γεγονός που «έπεσε» πάνω στους Ολυμπιακούς…. Ρωσία- Γεωργία: αστραπιαία βία με αμέτρητους νεκρούς…

Μιανμάρ τον Μάιο: ο «Ναργκίς» χτυπά, καταστρέφει τα πάντα… και μετά «χτυπά» και η γραφειοκρατία! Η χούντα δεν επέτρεψε την είσοδο στις διεθνείς ομάδες διάσωσης…

Είναι και άλλα πάρα πολλά….αλλά πάμε λίγο στα δικά μας. Δεκέμβρης του 08: Σφαίρα αστυνομικού- Αλέξης- Εξάρχεια….και μετά αυτό ήταν… Η χώρα καίγεται.

Φέτος αντί να πάρω τα κλασικά ”forwardedsms, πήρα: «Όσες μολότοφ ρίχτηκαν σε όλη τη χώρα φέτος, τόσες χαρές σου εύχομαι να έχεις το νέο έτος». Μάλλον μου εύχονται πολλές πολλές χαρές, ε;

Μια ελάχιστη αναφορά σε Βατοπέδι, έτσι γιατί υπήρχε και απασχολεί ακόμη… αλλά τους βαρέθηκα «Άντε, Θοδωρή πάρε τη γυναικούλα σου και τράβα σπιτάκι σου» και συ και όλοι! Γίνετε να πατήσουμε ένα κουμπί και να ξυπνήσουμε σε άλλη χώρα; Κουράσατε και χάσατε…Δε φάνηκε ακόμη, αλλά θα φανεί! Και εύχομαι τότε να πονέσει….

Λέτζερ και Παπαχρόνης: «Έφυγαν» νωρίς…Κρίμα, είχαν πολλά να δώσουν…Σεργιαννόπουλος: «Έφυγε» και για μέρες μετά σίγουρα δεν ηρέμησε… Για μια ακόμη φορά δυστυχώς φάνηκε η ποιότητα μας. Οι κριτές των πάντων έπιασαν δουλειά και «έτριψαν» τα χεράκια τους. Τι περιμένεις βέβαια όταν αυτό αποτελεί για αυτούς ένα διάλειμμα στο μονοπώλιο του ενδιαφερόντος τους: «Να γίνει ή όχι σήριαλ η ζωή της Βουγιουκλάκη;»

Και λίγο για την ποπ αλλαγή στην καθημερινότητα μας: άπειρες συζητήσεις για μήνες για τα εισιτήρια με προορισμό την πολυπόθητη συναυλία: Madonna on stage!

Αυτά και άλλα πολλά είχε η χρονιά μας….και καλά και όχι. Ας ελπίσουμε το 09 να πάρει ότι μας πόνεσε το 08….

Απλά επειδή εκτός από τον κόσμο, είναι και ο δικός μας ο microκοσμος με τις δικές του απλές και όμορφες ή άσχημες καταστάσεις… εγώ (τώρα μπορώ χαλαρά να θεωρηθώ και μελό και γραφική αλλά θέλω να το κάνω…)θα αναφερθώ και σε αυτούς που «στιγμάτισαν» τη δική μου καθημερινότητα. Αρχικά στους συναδέλφους μου, που μετά από ενάμιση χρόνο τους άφησα και δεν το κρύβω ότι στενοχωρήθηκα πάρα πολύ. Δύσκολο να πετύχεις τέτοιο κλίμα σε τέτοια δουλειά. Βέβαια αυτό έπρεπε να το έχει καταλάβει και κάποιος άλλος και να το «εκμεταλλευτεί» κιόλας. Αλλά τι να πεις! Δε μπορεί να είναι όλα τέλεια!

Στα δύο πουλιά που πέταξαν για αλλού! Κι όχι τίποτα άλλο ξαναμετακόμισα, εκεί που το χα συνηθίσει! Και έχασα και το χαλαρωτικό τσαγάκι- κρασάκι και κους κους τα βράδια με τη φιλεναδούλα !

Στους φίλους μου και ειδικά στους Γ & Γ & Μ που ήταν και είναι εκεί…Αν και εσένα Γ2 πάει η Αγγλία σε κέρδισε! Και εσύ ρε Μ «κατέβα λίγο να σε δούμε!» γιατί του χρόνου δε θα έχει αναφορά!

Σε εκείνον που ήρθε, αλλά έφυγε… Ξέρεις αυτά τα ξαφνικά, ξαφνικά αρχίζουν, ξαφνικά τελειώνουν! Τώρα καλά τα λέμε, τότε τι κάνουμε που δεν το καταλαβαίνουμε! Ε το πολύ σου αφήνουν κανένα «κουσουράκι» και τους θυμάσαι θες δε θες όταν αλλάζει ο καιρός!

Σε αυτόν που με στηρίζει έτσι απλά! Ζήτω η τεχνολογία και οι καλοί άνθρωποι!

Αν και δεν πρέπει, αλλά και σε εκείνον που με έχει περάσει για την αίθουσα αναμονής για καπνιστές μεταξύ δύο ταξιδιών εδώ και χρόνια! Το κάπνισμα απαγορεύεται και εδώ πια! Κοίτα την πινακίδα!

Στους μαθητές μου, γιατί αυτά τα παιδάκια είναι που αρχίζουν να με κάνουν να αγαπώ το νέο μου επάγγελμα!

Σε αυτούς που χαμογελάνε! Που μπορούν ακόμη να λένε σε αγαπώ και ζητούν συγγνώμη όταν φταίνε!

Σε εκείνη τη φίλη μου που freakάρει μονίμως τελευταία…Θα μου πεις και τι να κάνεις! Τίποτα! Αυτό δείχνει ζωή! Και σε κείνη την άλλη που μπορεί για δέκα ώρες να ήμασταν απέναντι και να μην χρειαζόταν να μιλήσουμε! Ξέρεις, η ασφάλεια μιας σχέσης, που δε χρειάζεται να προσποιηθείς για να την κατακτήσεις!

Σε κείνη που με στήνει…αλλά τελικά δε με «στήνει» ποτέ! Και σε κείνη την άλλη που επανέρχεται….Και σε κείνη που μου είπε φέτος ότι με αγαπάει τόσο στο ξεκάρφωτο, που παίζει και να μην το θυμάται! αυτά είναι όμως!

Σε αυτούς που με πλήγωσαν και φέτος! Να είστε καλά! Καλύτερο άνθρωπο με κάνετε!

Και γενικώς κατά πάσα πιθανότητα κανείς δε θα έχει φτάσει ως το τέλος, επειδή το «κειμενάκι» είναι λίγο πολύ (αρκετά) αγαπητό μου ημερολόγιο… οπότε και σε αυτούς που έφτασαν ως το τέλος!

Κυριακή 7 Δεκεμβρίου 2008

15

Κλαίω... εγώ και όλη η Ελλάδα...
Από χθες ακούω διάφορες απόψεις...κάποιες ακόμη και υπέρ του αστυνομικού και της ΕΛ.ΑΣ γενικότερα...
ΕΛΕΟΣ... Δε θέλω πια άλλες κουβέντες...όχι άλλες αυτού του είδους υπεράσπισης..
Φτάνει πια τόση ανοχή...
Τι άλλο πρέπει να γίνει για να ξυπνήσουμε...
Βαρέθηκα να ακούω τα "δημοσιογραφικά" του τύπου: Πώς νιώθει η μητέρα;
Πώς λες να νιώθει ρε φίλε; Δεν ντρέπεσαι; Δεν έχεις τι να ρωτήσεις; Τότε μη ρωτάς τίποτα...
Τι σημασία έχει αν ήταν καλός μαθητής... δηλαδή αν ήταν κακός... έπρεπε να πεθάνει;
ΝΤΡΟΠΗ μας. Και άσε το σύστημα... ΝΤΡΟΠΗ σε όλους μας...
Ας θρηνήσουμε και μετά ας ξυπνήσουμε...χανόμαστε...
Καλό ταξίδι μικρέ μας άγγελε...ελπίζω εκεί που θα ταξιδέψεις να σου φερθούν καλύτερα.
Συγγνώμη...