Κυριακή 7 Δεκεμβρίου 2008

15

Κλαίω... εγώ και όλη η Ελλάδα...
Από χθες ακούω διάφορες απόψεις...κάποιες ακόμη και υπέρ του αστυνομικού και της ΕΛ.ΑΣ γενικότερα...
ΕΛΕΟΣ... Δε θέλω πια άλλες κουβέντες...όχι άλλες αυτού του είδους υπεράσπισης..
Φτάνει πια τόση ανοχή...
Τι άλλο πρέπει να γίνει για να ξυπνήσουμε...
Βαρέθηκα να ακούω τα "δημοσιογραφικά" του τύπου: Πώς νιώθει η μητέρα;
Πώς λες να νιώθει ρε φίλε; Δεν ντρέπεσαι; Δεν έχεις τι να ρωτήσεις; Τότε μη ρωτάς τίποτα...
Τι σημασία έχει αν ήταν καλός μαθητής... δηλαδή αν ήταν κακός... έπρεπε να πεθάνει;
ΝΤΡΟΠΗ μας. Και άσε το σύστημα... ΝΤΡΟΠΗ σε όλους μας...
Ας θρηνήσουμε και μετά ας ξυπνήσουμε...χανόμαστε...
Καλό ταξίδι μικρέ μας άγγελε...ελπίζω εκεί που θα ταξιδέψεις να σου φερθούν καλύτερα.
Συγγνώμη...

Τρίτη 21 Οκτωβρίου 2008

Τελικά...

Καταδικασμένοι στην απομόνωση,
εγκλωβισμένοι, περιστρεφόμαστε
μέσα στο "εγώ" μας
νομίζουμε έτσι πως φτάνουμε στο τέλος,
μα δεν καταλαβαίνουμε ότι κοιτάμε δίχως να βλέπουμε,
ακούμε δίχως να καταννοούμε,
νιώθουμε δίχως να το θέλουμε
και έτσι θέλουμε ότι μας επιβάλλεται...
Τελικά ίσως και να τα καταφέρουν;

Κυριακή 5 Οκτωβρίου 2008

Βίασε 10χρονο κοριτσάκι ενώ κοιμόταν

Το διάβασα σήμερα στα διάφορα site... συγκλονιστικό... για ακόμη μια φορά, που δυστυχώς δε θα είναι η τελευταία... ας ελπίσω τουλάχιστον η απόφαση να καθησυχάσει κάπως εμάς... μια και η μικρή δε θα ηρεμήσει ποτέ...
"Το κοριτσάκι έχει τραυματιστεί και ψυχολογικά, όπως λένε οι γονείς του και κοιμάται στο δωμάτιο τους σ' ένα στρώμα που έχουν βάλει στο πάτωμα. Το 10χρονο κοριτσάκι κοιμόταν στην πάνω κουκέτα του δωματίου που μοιραζόταν με την αδελφή του, όταν αισθάνθηκε τα χέρια ενός άντρα στο σώμα της. Τρέμοντας από το φόβο, έμεινε ακίνητη, προσποιούμενη ότι κοιμάται, για να μην της κάνει κακό. Πίστευε ότι αν φώναζε, ίσως τη σκότωνε. Τη βίασε με την ησυχία του και μόνο όταν έφυγε, έτρεξε η μικρή κλαίγοντας στο δωμάτιο των γονιών της. Εκείνοι μη μπορώντας να φανταστούν ότι ήταν δυνατό να συμβεί κάτι τέτοιο, νόμισαν ότι είδε κάποιο εφιάλτη και την πήγαν πίσω στο δωμάτιό της να κοιμηθεί. Την άλλη μέρα το πρωί, όμως, ο πατέρας του παιδιού είδε που έλειπε το σύρμα από το παράθυρο και ειδοποίησε την αστυνομία. Ο ένοχος εντοπίστηκε και σήμερα βρίσκεται ενώπιον της δικαιοσύνης. Η εγκληματική πράξη συνέβη στις 15 Οκτωβρίου 2007, ο δε δράστης έμενε σε απόσταση 50 μέτρων από το σπίτι του θύματός του. Το κοριτσάκι έχει τραυματιστεί και ψυχολογικά, έχει γίνει η σκιά του εαυτού της, όπως λένε οι γονείς του και κοιμάται στο δωμάτιο τους σ' ένα στρώμα που έχουν βάλει στο πάτωμα. Ο δικηγόρος υπεράσπισης του 32χρονου που τη βίασε, είπε ότι ο δράστης νόμιζε ότι η μικρή ήταν 17 χρόνων και δεν μπόρεσε να προχωρήσει στη σεξουαλική πράξη όταν αντιλήφθηκε ότι δεν είχε ακόμη στα απόκρυφά της τα σημάδια εφηβείας. Η κατήγορος, όμως, ισχυρίστηκε ότι αυτό είναι ψέμα, δεδομένου ότι τη 10χρονη τη βίασε σεξουαλικά. Η απόφαση του δικαστηρίου θα βγει την ερχόμενη εβδομάδα. Ο δράστης εν τω μεταξύ κρατείται"....

Κυριακή 7 Σεπτεμβρίου 2008

Πού πήγε ο "πάγκος";

Και μετά τις διακοπές και την αρκετά μεγάλη άδεια, που φυσικά μας δόθηκε απλόχερα (για πολύ συγκεκριμένους λόγους) να 'μαστε πάλι πίσω...
Έτσι, ... "κάθε κατεργάρης στον πάγκο του"! Τώρα βέβαια αυτά ισχύουν μάλλον για ένα μέρος των αδειούχων, αφού οι υπόλοιποι, χωρίς να μπορώ να πω με βεβαιότητα αν είναι λιγότεροι ή περισσότεροι... ψάχνουν ακόμη τον "πάγκο" τους!

Θα μου πεις τώρα γιατί τον ψάχνουν! Ίσως ξέχασαν πού τον άφησαν, ίσως απλά χάθηκε, ίσως δεν θέλουν να τον βρουν ή ίσως και να τους τον πήραν ή να τον χάλασαν επίτηδες για μια ακόμη φορά...

Ελπίζω να μάθουμε σιγά σιγά τι συνέβη, γιατί ο χειμώνας φτάνει και το κρύο κάποιες φορές είναι ανυπόφορο, όταν δεν το θες...

Αυτά προς το παρόν!

Δευτέρα 21 Ιουλίου 2008

Τίποτα...έτσι απλά...

Τώρα τι να πω...έχω να "χτυπήσω" καιρό, γιατί μάλλον έχω "χτυπήσει" εδώ και καιρό...
Σκέφτομαι τόσα πολλά και μου είναι αδύνατον να τα βάλω σε μια τάξη...Συμβαίνουν όμως και άλλα τόσα...Και όλα τόσο περίεργα, ίσως κάποια... απλά αδιαννόητα. Τώρα θα μου πεις είναι καλό όσο μεγαλώνεις να "βλέπεις" αλλιώς... γιατί έτσι διώχνεις τη μονοτονία μακριά... τη μονοτονία και τη μετριότητα...
Βέβαια, είναι και κάποια, που πραγματικά έχουν "ριζώσει" μέσα μου: όταν η κορυφή του δέντρου χαλάσει ή απλά σε ενοχλεί γιατί "σου κρύβει τον ήλιο", ναι μπορείς να την κόψεις... Αυτό όμως δε σημαίνει ότι φταίει η κορυφή, που σε ενόχλησε. Αν δεν υπήρχε η ρίζα εκεί, το δέντρο δε θα είχε γίνει ποτέ τόσο ψηλό και συχνά "ενοχλητικό". Η κορυφή αφού πάρει τον χρόνο της, θα ξαναμεγαλώσει και αφού σε ενόχλησε την πρώτη φορά, θα σου ξανακρύψει τον ήλιο...Μόνο αν μεταφέρεις τη ρίζα, θα βρεις τη λύση... είναι όμως αρκετά βαρύ για σένα, το ξέρω. Κουράστηκες αρκετά... το ξέρω... κάντο όμως, αφού έτσι έχεις μάθει...θα βρεις τον τρόπο.

Τρίτη 17 Ιουνίου 2008

"Δε θέλω καρδιά μου να κλαις"

Είχα μια κουβέντα χθες... κι ετσι απλά (όσο απλό μπορεί να είναι, που δεν ξέρω αν μπορεί)... θυμηθήκαμε τον Άσιμο, όταν γύρισα τον "άκουσα" πάλι... κάτι που είχα χρόνια να κάνω είναι η αλήθεια...και κακώς...
Δε θα σχολιάσω τίποτα άλλο, έτσι για να μην χαλάσω, αυτό που ακολουθεί..:

"Τον πόλεμο μισώ, κι απ' τη ζωή αποζητώ
Να μη μου μείνει μόνο το παράπονο
Κι ας ήταν μια φορά, να μ' είχες πάρει αγκαλιά
Το ξέρω σου ζητώ πάρα πολλά.........

Δε θέλω καρδιά μου να κλαις για όσα περάσαμε χθες,
χαλάσανε τόσα πολλά μα βρες μονοπάτι ξανά,
δεν ξέρει ο κόσμος να ζει, κατέβα να πάμε πεζοί,
εκεί που καθένας ζητά να βρει τη μιλιά του ξανά".......(Ν. Ασιμος)

Δευτέρα 9 Ιουνίου 2008

Πολύ μπροστά η ... Βραζιλία!

Το παραθέτω όπως ακριβώς δημοσιεύτηκε στο site της Καθημερινής... και οι σκέψεις δικιές σας..

Εγχειρήσεις αλλαγής φύλου δημοσία δαπάνη στη Βραζιλία

Η κυβέρνηση της Βραζιλίας θα αρχίσει να πληρώνει για τις εγχειρήσεις αλλαγής φύλου στα δημόσια νοσοκομεία, μετέδωσαν τα τοπικά μέσα ενημέρωσης, επικαλούμενα δηλώσεις του προέδρου Λουίς Ινάσιο Λούλα ντα Σίλβα και του υπουργού Υγείας, Ζοζέ Γκόμες Τεμποράο.
Ο υπουργός Υγείας έκανε την ανακοίνωση αυτή αργά το βράδυ της Πέμπτης, όταν, μαζί με τον Λούλα, άνοιξαν τις εργασίες του πρώτου Εθνικού Συνεδρίου Συνέδριο Ομοφυλοφίλων, Λεσβιών, Αμφισεξουαλικών, Τραβεστί και Τρανσέξουαλ, που διεξάγεται στην Μπραζίλια.
Ο Γκόμες Τεμποράο είπε ότι η απόφαση αυτή είναι σύμφωνη με την πολιτική που ακολουθεί η κυβέρνηση όσον αφορά τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων. Ο Λούλα είπε μάλιστα ότι η άρνηση του κράτους να πληρώσει αυτές τις εγχειρήσεις ισοδυναμεί με «διάκριση».
Όταν πληρώνετε φόρους κανείς δεν σας ρωτάει ποιος είναι ο σεξουαλικός προσανατολισμός σας. Γιατί να γίνονται διακρίσεις σε βάρος σας όταν αποφασίζετε ελεύθερα τι θα κάνετε με το κορμί σας;» διερωτήθηκε ο πρόεδρος της Βραζιλίας.
Το Ομοσπονδιακό Ιατρικό Συμβούλιο της Βραζιλίας είχε εγκρίνει τις εγχειρήσεις αυτές στα τέλη της δεκαετίας του 1990 όμως μέχρι τώρα γίνονταν μόνο σε ιδιωτικές κλινικές και το κόστος τους είναι πολύ υψηλό. Όπως είπε ο Γκόμες Τεμποράο, αρχικά οι επεμβάσεις αυτού του είδους θα γίνονται μόνο στα πανεπιστημιακά νοσοκομεία των μεγάλων πόλεων.

Ζήτω οι μαϊντανοί!!

Και οι ειδήμονες ξαναχτυπούν.
Φαίνεται πως όλοι αυτοί οι «μαϊντανοί» περιμένουν να γίνει κάτι τόσο άσχημο, προκειμένου να βγουν στα παράθυρα και να αρχίσουν να αναλύουν. Ο αγαπητός ηθοποιός είναι νεκρός. Είναι νεκρός εδώ και μέρες. Δεν είναι ώρα πια να σταματήσει το «σίριαλ»; Ο Νίκος Σεργιανόπουλος έφυγε από τη ζωή και τότε θυμήθηκαν όλοι να αναλύσουν κάθε λογής κοινωνικό φαινόμενο.
Παριστάνοντας τους «επιτυχημένους» ντετέκτιβ, γιατροί, δικηγόροι, ψυχολόγοι και δημοσιογράφοι αναλύουν καθημερινά τις ομοφυλοφιλικές σχέσεις και τη μάστιγα των ναρκωτικών. Όλα αυτά όμως τα θυμηθήκαμε τώρα και με αφορμή έναν άνθρωπο, επειδή τυγχάνει να είναι επώνυμος. Κάποια στιγμή όμως πρέπει όλοι αυτοί να σκεφτούν ότι πιθανόν παρακολουθεί ειδήσεις, «πρωινάδικα» και όλες τις άλλες «κουσκουσιάρικες» εκπομπές, η μητέρα του, η αδερφή του και η οικογένεια του. Και όλοι αυτοί πραγματικά πενθούν… μα μάλλον δεν τους αφήνουν.
Οι επιλογές ήταν δικές του και τώρα πια δε μπορεί να απαντήσει σε τίποτα. Δεν μπορείς την ώρα που ο άλλος «έφυγε», να του ασκείς κριτική για τον τρόπο ζωής του. Φτάνει πια. Λίγο αξιοπρέπεια και ελάχιστος σεβασμός.
Ξαφνικά, όταν οι εκπομπές δεν «παίζουν» αυτό καθαυτό το γεγονός, αρκούνται στο να παίξουν θέματα για την ανδρική πορνεία, την ομοφυλοφιλία και τα ναρκωτικά. Γιατροί κάθε ειδικότητας και ψυχολόγοι κάνουν λόγο για τους κινδύνους του «αγοραίου» έρωτα. Αφήστε να περάσει λίγος καιρός. Κάποιοι άνθρωποι υποφέρουν πραγματικά.

Σταματήστε, γιατί αλλιώς θα κλείσει για πάντα η ΤV. Και το εύχομαι.

Πέμπτη 29 Μαΐου 2008

Τρέξτε να δω που θα φτάσουμε!

Είναι δουλειές που όταν σε βάζουν σε όρια...απλά δε μπορείς...δεν ξέρω αν εγώ είμαι η περίεργη, παρατήρησα όμως και τα πρόσωπα των συναδέλφων μου όταν ήχησε στα αυτιά μας η λέξη "παρουσιολόγιο"...Ε, ας βγάλουμε και έναν "παρουσιολόγο" τότε..τον καλύτερο συνάδελφο...!Τι να πω!

Μπορεί κάποιος που δουλεύει για παράδειγμα στο δημόσιο...να διαβάσει τα παραπάνω και να του φανούν κάπως...εμείς όμως είμαστε άλλοι κατάσταση, άλλη "πάστα", άλλη φάση εντελώς για να το πω πιο απλά...

Δε μπορεί κάποιος που δεν είναι εντάξει να έχει τέτοιες απαιτήσεις...!; κι όμως μπορεί..
κι ας μην έχουμε ασφάλιση, κι ας κάνουμε και άλλες δουλειές για να τα βγάλουμε πέρα ή έστω για να μπορούμε να πάμε σε ένα γιατρό!

Και μετά σου λέει G700! Αυτό δεν είναι μόνο η Γενιά τον 700, είναι η γενιά των "χίλιων κομματιών"..αυτών που δεν έχουν προσωπική ζωή και αυτών που δεν έχουν χρόνο ούτε καν να ερωτευτούν! Και ναι, αυτό είναι πρόβλημα...

Τετάρτη 28 Μαΐου 2008

Ταλαιπωρία δίχως νόημα και πάλι!

Λήγουν την Παρασκευή οι αιτήσεις για τους ωρομίσθιους και αναπληρωτές καθηγητές για το σχολ. έτος 2008- 2009. Στο κτίριο της Σαπφούς λοιπόν χθες συνέβαινε το αδιαχώρητο. Δε λέω οι υπάλληλοι προσπάθησαν για το καλύτερο …πώς όμως γίνεται να εξυπηρετηθούν όλες οι ειδικότητες από μόλις τρία άτομα; Η μάλλον δύο αφού ο ένας μονίμως έκανε διάλειμμα; Δε θα αναφερθώ ιδιαίτερα σε όλους όσους: «Απλά μια ερώτηση να κάνω», γιατί απλά κι εγώ μια «αίτηση να δώσω!» θέλω. Υπάρχουν στην είσοδο «Πληροφορίες» κύριοι μου!
Και όλα αυτά στην εποχή του διαδικτύου, που όπως είπε και κάποιος αγανακτισμένος: «παπούτσια από Αμερική μπορώ να αγοράσω, μια αίτηση στο ΥΠΕΠΘ όμως ηλεκτρονικά, γιατί δε μπορώ να κάνω»; Ε, ναι ταλαιπωρία δίχως νόημα, που κάποια στιγμή πρέπει να λάβει τέλος και στη χώρα μας!
Και φυσικά χωρίς αυτό να σημαίνει ομαδικές απολύσεις!
ΕΛΕΟΣ! Γιατί να πρέπει να χάνουμε ένα ολόκληρο πρωινό για να παραδώσουμε μια αίτηση;
Μας ρωτούν αν μπορούμε να το διαθέσουμε; Η αν μπορούν να μας το χαρίσουν οι εργοδότες μας; Δεν περιμένουμε όλοι από αυτό, για να ζήσουμε, ούτε αυτό για να δουλέψουμε!

Πέμπτη 1 Μαΐου 2008

Πρώτη Μαίου

Από χθες το βράδυ αγχώθηκα, για το πώς θα μεταφερθώ στη δουλειά μου, στο κέντρο...βλέπετε διάφορα δημοσιεύματα "φρόντισαν" να μας αγχώσουν... δε θα έχει λεωφορεία, δε θα έχει ταξί κτλ...τι να πεις!
Οφείλω να ομολογήσω ότι έφτασα νωρίτερα από κάθε άλλη φορά, η διαδρομή του λεωφορείου ήταν διάρκειας μόλις 15 λεπτών, ενώ άλλες φορές φτάνει και τα 50. Η δε πόλη ήταν "όμορφα" άδεια... Άδεια, ναι...
Στις συγκεντρώσεις τα άτομα μπορούσες να τα μετρήσεις με άνεση. Η δε ηλικία τους άξια αναφοράς (45-65)... Υπήρχαν βέβαια και οι νεολαίοι, με το classic κόκκινο μπλουζάκι του Τσε...! Κι ας φώναζαν από τα μεγάφωνα ότι σήμερα δεν είναι αργία, αλλά απεργία..
Δυστυχώς όμως ξέρω ότι οι περισσότεροι γνωστοί μου δουλεύουν, ενώ όσοι δε δουλεύουν άδραξαν την ευκαιρία και απολαμβάνουν τον ήλιο σε κάποια εξοχή...
Δεν ξέρω αν οι εποχές "φθείρονται", πάντως οι συνήθειες αλλάζουν...

Σάββατο 19 Απριλίου 2008

Ξαφνικά κατάλαβα: υπήρχε πρόβλημα!

Ήρθε προχθές η γιαγιά από το σπίτι...σε μία από τις "σπάνιες" εμφανίσεις της... δε θέλει λέει να μας να ενοχλεί...κάθησε, στέλνω ένα mail κι έρχομαι, της λέω. Ήρθε δίπλα μου, τι είναι παιδί μου το mail; ακούω και ξανακούω, μα δεν καταλαβαίνω...κι εκεί ξεκίνησε το βάσανο!
Προσπάθησα με απλά λόγια, έκανε ότι κατάλαβε...τουλάχιστον έδειχνε ότι είχε διάθεση...

Διερωτώμαι όμως: Πώς μπορείς άραγε να το μεταφέρεις σε εκείνη τη γενιά; Κι εγώ δε λέω να μιλάμε για internet, να μιλάμε για διαδίκτυο. Να μιλάμε για ηλεκτρονική αλληλογραφία, κι όμως και πάλι υπάρχει... χάσμα και... χάος.
Της είπα λοιπόν ότι αντί να στείλω γράμμα από το ταχυδρομείο...το στέλνω από εδώ...
Κι εκείνη απλά χαμογέλασε και είπε... ωραία!Κι εγώ ένιωσα περίεργα...
Μια τόσο βασανισμένη γενιά που κουράστηκε πραγματικά πολύ... απλά πλέον δεν καταλαβαίνει τίποτα...άδικο έτσι;
Ξέρω πως δε φταίμε, μα λίγο... ας τους διευκολύνουμε... όπου μπορούμε.

Πέμπτη 13 Μαρτίου 2008

Η ευθανασία στο προσκήνιο ξανά στη Γαλλία

Συγκλονίζει η παρακάτω ιστορία… και οι απόψεις πάλι διχάζονται…Όχι μόνο στη Γαλλία: η ευθανασία σε τέτοιες περιπτώσεις μήπως τελικά πρέπει να γίνει αποδεκτή; Πώς να ζήσεις έτσι και σε ποιον αξίζει να ζει έτσι;
Παραθέτω τα παρακάτω αποσπάσματα και το γεγονός που στάθηκε αφορμή για την ανάρτησή μου…

"Το δικαίωμα στην ευθανασία επαναφέρει στο προσκήνιο η υπόθεση της γαλλίδας δασκάλας Σαντάλ Σεμπίρ, η οποία διανύει το τελικό στάδιο της σπάνιας νόσου από την οποία πάσχει από το 2002 και υποφέρει από φρικτούς πόνους.
Σύντομα θα πεθάνει. Έχει χάσει τις αισθήσεις της γεύσης, της όσφρησης και την όρασή της… Η άλλοτε δυναμική δασκάλα ζητά από τη γαλλική δικαιοσύνη το δικαίωμα στην ευθανασία. Ο πρόεδρος του δικαστηρίου της Ντιζόν θα αποφανθεί τη Δευτέρα για το αίτημά της. Η πρώην εκπαιδευτικός και μητέρα τριών παιδιών που κατοικεί στην περιοχή Πλομπιέρ-λε-Ντιζόν στην κεντροανατολική Γαλλία, έμαθε το 2002 ότι έχει προσβληθεί από νευροβλάστωμα στη ρινική κοιλότητα και στους παραρρινίους κόλπους, έναν ανίατο, επώδυνο, κακοήθη όγκο.Η ιδιαίτερα σπάνια ασθένεια, με 200 κρούσματα να έχουν καταγραφεί παγκοσμίως τα τελευταία 20 χρόνια, εξελίσσεται προκαλώντας μη αναστρέψιμη παραμόρφωση του προσώπου και φρικτούς πόνους. «Σήμερα έχω φθάσει στα άκρα αυτού που μπορώ να αντέξω. Ο γιος μου και οι κόρες μου δεν μπορούν πλέον να με βλέπουν να υποφέρω» είχε δηλώσει στις 27 Φεβρουαρίου. Η Σαντάλ Σεμπίρ που αντιτίθεται στην αυτοκτονία και δηλώνει έτοιμη να ταξιδέψει στην Ελβετία, το Βέλγιο ή την Ολλανδία όπου η ευθανασία είναι πλέον νόμιμη, επιθυμεί η γαλλική Δικαιοσύνη να αναλάβει τις ευθύνες της.

Ο θάνατος του 22χρονου Βενσέν

Ο νόμος του 2005 που ισχύει στη Γαλλία αναγνωρίζει, σε ορισμένες περιπτώσεις, το δικαίωμα να αφεθεί κάποιος να πεθάνει με τη διακοπή κάθε θεραπείας, χωρίς ωστόσο να επιτρέπει σε γιατρούς να ασκούν ευθανασία. Ο νόμος ψηφίστηκε ύστερα από την υπόθεση που είχε προκαλέσει σάλο στη Γαλλία, τον θάνατο του Βενσέν Ιμπέρ, ενός 22χρονου τετραπληγικού, μετά την παρέμβαση της μητέρας του και του γιατρού του.
Θύμα τροχαίου το 2000, που τον είχε αφήσει παράλυτο, χωρίς όραση και χωρίς ομιλία, ο Ιμπέρ είχε εκφράσει την επιθυμία να πεθάνει και μάλιστα είχε στείλει επιστολή στον τότε πρόεδρο Ζακ Σιράκ, αναζωπυρώνοντας τότε τις ατέρμονες συζητήσεις στη Γαλλία περί ευθανασίας".

Σάββατο 8 Μαρτίου 2008

Junk φιλίες

Το θέμα είναι απλό η μάλλον σύνθετο;δεν ξέρω ακόμη...
...στην εποχή του junk food και όλων των τόσων άλλων junk.... έγιναν και οι διαπροσωπικές σχέσεις κάπως έτσι...JUNK...
Κι αναρωτιέμαι... γιατί να πονάς, να στέκεσαι και να σκέφτεσαι με και για τον άλλον;...
Όταν το κάνεις, λες είναι φίλος με χρειάζεται..το θέλω, το θέλει και είμαι εκεί.
Φίλε, είμαι εδώ για σένα...στηρίξου...και δίνεις όλο σου τον εαυτό...και μοιράζεσαι και πονάς και νιώθεις...ακόμη κι αν δε μπορείς, προσπαθείς...
όχι γιατί περιμένεις το ίδιο...αλλά γιατί είναι φίλος.
Τι γίνεται όμως όταν εκείνη τη μέρα, τη δική σου κακή, τη δική σου στιγμή μοναξιάς που δεν την έχεις επιλέξει... δεν ξέρεις που να απευθυνθείς; Δεν είναι άδικο;
Τώρα θα μου πείτε... όλα άδικα είναι...ναι, αλλά δε μπορούμε να ζούμε έτσι...για πόσο;
Γιατί τόσος "παρτακισμός" ρε παιδιά;