Το θέμα είναι απλό η μάλλον σύνθετο;δεν ξέρω ακόμη...
...στην εποχή του junk food και όλων των τόσων άλλων junk.... έγιναν και οι διαπροσωπικές σχέσεις κάπως έτσι...JUNK...
Κι αναρωτιέμαι... γιατί να πονάς, να στέκεσαι και να σκέφτεσαι με και για τον άλλον;...
Όταν το κάνεις, λες είναι φίλος με χρειάζεται..το θέλω, το θέλει και είμαι εκεί.
Φίλε, είμαι εδώ για σένα...στηρίξου...και δίνεις όλο σου τον εαυτό...και μοιράζεσαι και πονάς και νιώθεις...ακόμη κι αν δε μπορείς, προσπαθείς...
όχι γιατί περιμένεις το ίδιο...αλλά γιατί είναι φίλος.
Τι γίνεται όμως όταν εκείνη τη μέρα, τη δική σου κακή, τη δική σου στιγμή μοναξιάς που δεν την έχεις επιλέξει... δεν ξέρεις που να απευθυνθείς; Δεν είναι άδικο;
Τώρα θα μου πείτε... όλα άδικα είναι...ναι, αλλά δε μπορούμε να ζούμε έτσι...για πόσο;
Γιατί τόσος "παρτακισμός" ρε παιδιά;
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
2 σχόλια:
Δεν είναι ακριβώς ατομισμός... Είναι φόβος, για την αλήθεια, την προδοσία, το ξενέρωμα...
Ανοιγόμαστε πιο δύσκολα πια.
"Φιλία...τι δύσκολο πράγμα"!Το θέμα είναι πιο σύνθετο απο όσο αναφέρεται.Ας σκεφτούμε και τις περιπτώσεις στις οποίες ξέρουμε ακριβώς τους ανθρώπους στους οποιους μπορούμε να απευθυνθούμε και όταν το κάνουμε αυτοί...απλα αδιαφορούν.Αυτό κι αν είναι παρτακισμός!Πάραυτα δεν είναι κακο να ζητάμε βοήθεια απο άτομα που νομίζουμε οτι μπορούν να μας στηρίξουν ακομα και αν αυτά δεν είναι διατεθιμένα να μας τη δώσουν...βοηθάει στο "ξεκαθάρισμα"!!!Δυστυχώς ή ευτυχώς that's life..
Δημοσίευση σχολίου