Συγκλονίζει η παρακάτω ιστορία… και οι απόψεις πάλι διχάζονται…Όχι μόνο στη Γαλλία: η ευθανασία σε τέτοιες περιπτώσεις μήπως τελικά πρέπει να γίνει αποδεκτή; Πώς να ζήσεις έτσι και σε ποιον αξίζει να ζει έτσι;
Παραθέτω τα παρακάτω αποσπάσματα και το γεγονός που στάθηκε αφορμή για την ανάρτησή μου…
"Το δικαίωμα στην ευθανασία επαναφέρει στο προσκήνιο η υπόθεση της γαλλίδας δασκάλας Σαντάλ Σεμπίρ, η οποία διανύει το τελικό στάδιο της σπάνιας νόσου από την οποία πάσχει από το 2002 και υποφέρει από φρικτούς πόνους.
Σύντομα θα πεθάνει. Έχει χάσει τις αισθήσεις της γεύσης, της όσφρησης και την όρασή της… Η άλλοτε δυναμική δασκάλα ζητά από τη γαλλική δικαιοσύνη το δικαίωμα στην ευθανασία. Ο πρόεδρος του δικαστηρίου της Ντιζόν θα αποφανθεί τη Δευτέρα για το αίτημά της. Η πρώην εκπαιδευτικός και μητέρα τριών παιδιών που κατοικεί στην περιοχή Πλομπιέρ-λε-Ντιζόν στην κεντροανατολική Γαλλία, έμαθε το 2002 ότι έχει προσβληθεί από νευροβλάστωμα στη ρινική κοιλότητα και στους παραρρινίους κόλπους, έναν ανίατο, επώδυνο, κακοήθη όγκο.Η ιδιαίτερα σπάνια ασθένεια, με 200 κρούσματα να έχουν καταγραφεί παγκοσμίως τα τελευταία 20 χρόνια, εξελίσσεται προκαλώντας μη αναστρέψιμη παραμόρφωση του προσώπου και φρικτούς πόνους. «Σήμερα έχω φθάσει στα άκρα αυτού που μπορώ να αντέξω. Ο γιος μου και οι κόρες μου δεν μπορούν πλέον να με βλέπουν να υποφέρω» είχε δηλώσει στις 27 Φεβρουαρίου. Η Σαντάλ Σεμπίρ που αντιτίθεται στην αυτοκτονία και δηλώνει έτοιμη να ταξιδέψει στην Ελβετία, το Βέλγιο ή την Ολλανδία όπου η ευθανασία είναι πλέον νόμιμη, επιθυμεί η γαλλική Δικαιοσύνη να αναλάβει τις ευθύνες της.
Ο θάνατος του 22χρονου Βενσέν
Ο νόμος του 2005 που ισχύει στη Γαλλία αναγνωρίζει, σε ορισμένες περιπτώσεις, το δικαίωμα να αφεθεί κάποιος να πεθάνει με τη διακοπή κάθε θεραπείας, χωρίς ωστόσο να επιτρέπει σε γιατρούς να ασκούν ευθανασία. Ο νόμος ψηφίστηκε ύστερα από την υπόθεση που είχε προκαλέσει σάλο στη Γαλλία, τον θάνατο του Βενσέν Ιμπέρ, ενός 22χρονου τετραπληγικού, μετά την παρέμβαση της μητέρας του και του γιατρού του.
Θύμα τροχαίου το 2000, που τον είχε αφήσει παράλυτο, χωρίς όραση και χωρίς ομιλία, ο Ιμπέρ είχε εκφράσει την επιθυμία να πεθάνει και μάλιστα είχε στείλει επιστολή στον τότε πρόεδρο Ζακ Σιράκ, αναζωπυρώνοντας τότε τις ατέρμονες συζητήσεις στη Γαλλία περί ευθανασίας".
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
4 σχόλια:
Ο άνθρωπος είναι πνευματική υπόσταση κι αυτό είναι κάτι που αναγνωρίζεται παγκόσμια. Δε γνωρίζουμε το θέλημα του Θεού σχετικά με το προσδόκιμο της επιβίωσης του οποιονδήποτε ατόμου. "Ο Θεός δίνει σε όλους ζωή και πνοή και τα πάντα" (Πράξεις 17:25)
Πρέπει να θυμόμαστε πάντα ότι η ύπαρξη του ανθρώπου είναι συνυφασμένη με τα παθήματα και τις αρρώστιες. Στόχος των γιατρών θα πρέπει να είναι η ανακούφιση και η θεραπεία. Η πρόταση της ευθανασίας σαν λύση του πολύπλοκου προβλήματος των ανθρώπινων δεινοπαθημάτων είναι πραγματικά πολύ επικίνδυνη τακτική. Η νομιμοποίηση της ευθανασίας θα διαταράξει τη σχέση αρρώστου - γιατρών. Πόση εμπιστοσύνη θα έχει άραγε ένας ασθενής σε ένα γιατρό όταν γνωρίζει ότι εκείνος στον οποίον ανέθεσε την φροντίδα του και την θεραπεία του, θα έχει το δικαίωμα να τον θανατώσει...;
Έπειτα, υπάρχει και η κατάθλιψη (ασθένεια του μέλλοντος, όπως έχει χαρακτηριστεί) η οποία συνοδεύεται συχνά από τάσεις αυτοκτονίας. Είναι μηδενική άραγε η πιθανότητα, ο άρρωστος να ζητάει ευθανασία από κάποια λανθάνουσα καταθλιπτική συνδρομή...; Υπάρχει λοιπόν ο κίνδυνος να οδηγηθούν στον θάνατο ασθενείς που χρειάζονται φροντίδα και θεραπεία από καταστάσεις που είναι παροδικές και ιάσιμες.
Εκτός όλων αυτών όμως, πόσο σίγουροι μπορεί να είμαστε για τον χρόνο επέλευσης του θανάτου ;
Στο British Medical Journal δημοσιεύτηκε ένα άρθρο με τον πολύ εύστοχο τίτλο: "Ραtients with terminal cancer" who have neither terminal illness nor cancer. (Ασθενείς με τελικό στάδιο καρκίνου που δεν βρίσκονταν στο τελικό στάδιο, ούτε είχαν καρκίνο). Αναφέρονται τέσσερις περιπτώσεις ασθενών, από σύνολο 1635 που παραπέμφθηκαν για περίθαλψη σε άσυλο ανιάτων και που αποδείχθηκε αργότερα ότι δεν είχαν καρκίνο και βελτιώθηκε η κατάστασή τους. Αντιλαμβάνεστε ;;;
Οι άνθρωποι δεν είχα τίποτα, τους είχαν πει ότι είχαν, ένας τέτοιος ασθενής, άνετα θα μπορεί να ζητήσει την ευθανασία του. Ποιος θέλει να ζει με τελικό στάδιο καρκίνου...;;;;
Έπειτα υπάρχει και το άλλο. Και ειδικά στην χώρα μας, υπάρχει το θέμα με τα κληρονομικά. Δεν είναι δυνατόν να γνωρίζουμε τα κίνητρα της οικογένειας όταν ζητούν για τον άρρωστό τους ευθανασία. Απαλλαγή από το βάρος της αρρώστιας, κάποιο οικονομικό όφελος ή κληρονομικές υποθέσεις είναι ενδεχόμενο να υπάρχουν. Έχουμε δει τόσα και τόσα, γιατί αμφιβάλετε γι αυτό ;
Διαβάστε τι έγινε στην Ολλανδία για να καταλάβετε ότι ο κίνδυνος να γίνει κατάχρηση του νόμου είναι πολύ μεγάλος. Μέχρι το Σεπτέμβριο τον 1991 αναφέρθηκαν 1990 περιπτώσεις ευθανασίας από τις οποίες στις 1030 δεν υπήρχε ξεκάθαρη έκφραση της θέλησης του αρρώστου. Το 70% των περιπτώσεων ευθανασίας αναφέρθηκαν παράνομα ως θάνατοι από φυσικά αίτια. Σε μια πρόσφατη μελέτη στο Lancet αναφέρεται, πάλι για την Ολλανδία, ότι μέχρι το Μάιο τον 1993 το 41% των περιπτώσεων ευθανασίας έγινε χωρίς τη συγκατάθεση του ασθενούς. Βγάλτε συμπέρασμα τώρα εσείς. Το άλλο αναμφίβολο είναι πως η νομιμοποίηση της ευθανασίας θα δημιουργήσει μια κατηγορία ανθρώπων που θα αισθάνονται ότι είναι, ή θα γίνουν, ανεπιθύμητοι π.χ. χρόνιες παθήσεις και προχωρημένη ηλικία και σίγουρα θα φοβούνται για την ζωή τους.
Το μόνο που δεν έχουμε ακούσει ακόμα από τους υποστηρικτές της ευθανασίας είναι να μας πούν ότι η ευθανασία θα πρέπει να γίνεται και σε άτομα που αρρώστησαν από καταχρήσεις, όπως αλκοολισμός, τοξικομανής, HIV, γιατί ξοδεύουμε πολλά χρήματα στην θεραπεία αυτών των ασθενων για κάτι που προκάλεσαν οι ίδιοι στον εαυτό τους. Θα το ακούσουμε κι αυτό όμως, είμαι σχεδόν σίγουρος.
Ας αφήσουμε τα του θεού στον θεό, και ας κοιτάξουμε να ανατείνουμε την πνευματική μας υπόσταση, με τις λίγες δυνάμεις που έχουμε προς την σωστή κατεύθυνση. Η ασθένεια πολλές φορές είναι ο δρόμος της μετάνοιας και το κλειδί του φυσικού μας χώρου. Ο Θάνατος είναι αναπόφευκτος, αλλά έχει 2 προορισμούς. Ο ένας είναι η οριστική ζωή και ο άλλος ο οριστικός θάνατος. Ας μην πεθάνουμε 2 φορές.
exw pathei sok..me to poso kala sthrizeis thn allh apopsi..kai me to poso eystoxa theteis olous aytous tous problhmatismous...
p.s. na su pw thn alitheia to thema me ta klhronomika...den to xa skeftei pote...poso dikio exeis omws? pragmatika....
@Friday,
τα λες όμορφα και με επιχειρήματα. Ειδικά στο θέμα των κληρονομικών, αναγνωρίζω το δίκαιο των φόβων σου, δεδομένης της κατάστασης στη χώρα μας.
Μοναδική μου διαφωνία, το επιχείρημα με την κατάθλιψη. Η ευθανασία, εφόσον άλλωστε γίνεται από χέρια άλλων, είναι η τελευταία διέξοδος όταν δεν μπορείς να αυτοκτονήσεις. Κοινώς, σε άτομα που έχουν χάσει την κίνησή τους ή ακόμη χειρότερα, έχουν μείνει "φυτά".
Εάν κάποιος έχει κατάθλιψη, μπορεί να αυτοκτονήσει μόνος και, ακόμη κι αν απευθυνθεί στον γιατρό ζητώντας του ευθανασία (εν είδει, ας πούμε, αποφυγής της ιδίας ευθύνης), είναι προφανές ότι ο δεύτερος μπορεί, πρέπει και βασικά πρόκειται να αρνηθεί.
Κατά τα άλλα, αισιοδοξώ πως περιπτώσεις ευθανασίας φορέων του HIV, τοξικομανών κτλ δεν πρόκειται ποτέ να προκαλέσουν θέμα ευθανασίας.
To Ttallou
Εν μέρει συμφωνω με την σημείωση σου, για το θέμα της κατάθλιψης έτσι όπως το παρουσιάζεις. Σχετικές μελέτες όμως έχουν
αποδείξει ότι μεγάλο ποσοστό ασθενών που πάσχουν από μία θανατηφόρα και ανίατη ασθένεια που υποβαθμίζει
δραματικά την ποιότητα της ζωής τους, είτε μέσω της αναπηρίας την οποία συνεπάγεται είτε λόγω του πόνου
που προκαλεί, πάσχουν (δυστυχώς) και από κλινική κατάθλιψη.Κάτι που φέρνει την κάταθλιψη όχι ως πρωτεύουσα ασθένεια,
αλλά ως συνέπεια μιας άλλης κυρίαρχης ασθένειας. Τότε η επίδραση του συνεπαγόμενου παράγοντα που λέγεται κατάθλιψη λειτουργεί
υπόσκαφα μιας λανθάνουσας, φαινομενικά ορθής επιλογής (απο αυτούς που παραδέχονται την ευθανασία),και που μπορεί να οδηγήσει
σε ένα τραγικό αδιέξοδο.Σ' αυτό το σημείο είναι λοιπόν που θα πρέπει οι γιατροί και το νοσηλευτικό προσωπικό να τους
αντιμετωπίσουν ως πάσχοντες που οφείλουν να προστατέψουν και όχι να τους προσφέρουν τα μέσα για να πραγματοποιήσουν τον σκοπό
τους.
Βέβαια δεν θα πρέπει να ξεχνάμε και το παρακάτω. Σε προσπάθεια που έγινε ώστε να προσδιορισθούν οι ασθένεις στους οποίους
μπορεί να πραγματοποιηθεί ευθανασία, το περιοδικό Suicide & Life-Threatening Behavior έδωσε την παρακάτω διάκριση : "Όσοι
πάσχουν απο ανίατη και θανατηφόρα ασθένεια με σοβαρό σωματικό και ψυχολογικό πόνο, οργανική και πνευματική αποδιοργάνωση,
καθώς και ποιότητα ζωής που δεν είναι αποδεκτή από τους ίδιους." Σκέψου τώρα ένα ασθενή με μια τέτοια ανίατη ασθένεια, ο
οποίος να πάσχει και απο κλινική κατάθλιψη. Μπορεί ή δεν μπορεί να ζητήσει την ευθανασία του ;
Και για να προσθέσω και κάτι ακόμη στο προηγούμενο σχόλιο μου, επίσης απο έρευνες, που έγιναν στις Η.Π.Α. έδειξαν ότι
ασθενείς που προέρχονταν από μειονότητες και χαμηλά οικονομικά στρώματα δεν είχαν πρόσβαση σε θεραπείες που ανακουφίζουν τον
πόνο και βελτιώνουν την ποιότητα ζωής, με αποτέλεσμα να χάνουν πιο γρήγορα κάθε ελπίδα και να ζητούν σύντομα τερματισμό της
ζωής τους. Έτσι δυστυχώς υπεισέρχεται και ο οικονομικός παράγοντας στις διαθέσιμες επιλογές !!!
Ο Χριστός μας, υπέμεινε τα θεία πάθη για την σωτηρία μας. Ας σηκώσει ο καθένας μας τον δικό του Σταυρό υπομένοντας. Δεν
έχουμε το δικαίωμα να θανατώσουμε τον εαυτό μας, όταν ο ίδιος ο θεός, υπέμεινε όλα αυτά για την ζωή μας.
Δημοσίευση σχολίου