Η ευθανασία στο προσκήνιο ξανά στη Γαλλία

Συγκλονίζει η παρακάτω ιστορία… και οι απόψεις πάλι διχάζονται…Όχι μόνο στη Γαλλία: η ευθανασία σε τέτοιες περιπτώσεις μήπως τελικά πρέπει να γίνει αποδεκτή; Πώς να ζήσεις έτσι και σε ποιον αξίζει να ζει έτσι;
Παραθέτω τα παρακάτω αποσπάσματα και το γεγονός που στάθηκε αφορμή για την ανάρτησή μου…

"Το δικαίωμα στην ευθανασία επαναφέρει στο προσκήνιο η υπόθεση της γαλλίδας δασκάλας Σαντάλ Σεμπίρ, η οποία διανύει το τελικό στάδιο της σπάνιας νόσου από την οποία πάσχει από το 2002 και υποφέρει από φρικτούς πόνους.
Σύντομα θα πεθάνει. Έχει χάσει τις αισθήσεις της γεύσης, της όσφρησης και την όρασή της… Η άλλοτε δυναμική δασκάλα ζητά από τη γαλλική δικαιοσύνη το δικαίωμα στην ευθανασία. Ο πρόεδρος του δικαστηρίου της Ντιζόν θα αποφανθεί τη Δευτέρα για το αίτημά της. Η πρώην εκπαιδευτικός και μητέρα τριών παιδιών που κατοικεί στην περιοχή Πλομπιέρ-λε-Ντιζόν στην κεντροανατολική Γαλλία, έμαθε το 2002 ότι έχει προσβληθεί από νευροβλάστωμα στη ρινική κοιλότητα και στους παραρρινίους κόλπους, έναν ανίατο, επώδυνο, κακοήθη όγκο.Η ιδιαίτερα σπάνια ασθένεια, με 200 κρούσματα να έχουν καταγραφεί παγκοσμίως τα τελευταία 20 χρόνια, εξελίσσεται προκαλώντας μη αναστρέψιμη παραμόρφωση του προσώπου και φρικτούς πόνους. «Σήμερα έχω φθάσει στα άκρα αυτού που μπορώ να αντέξω. Ο γιος μου και οι κόρες μου δεν μπορούν πλέον να με βλέπουν να υποφέρω» είχε δηλώσει στις 27 Φεβρουαρίου. Η Σαντάλ Σεμπίρ που αντιτίθεται στην αυτοκτονία και δηλώνει έτοιμη να ταξιδέψει στην Ελβετία, το Βέλγιο ή την Ολλανδία όπου η ευθανασία είναι πλέον νόμιμη, επιθυμεί η γαλλική Δικαιοσύνη να αναλάβει τις ευθύνες της.

Ο θάνατος του 22χρονου Βενσέν

Ο νόμος του 2005 που ισχύει στη Γαλλία αναγνωρίζει, σε ορισμένες περιπτώσεις, το δικαίωμα να αφεθεί κάποιος να πεθάνει με τη διακοπή κάθε θεραπείας, χωρίς ωστόσο να επιτρέπει σε γιατρούς να ασκούν ευθανασία. Ο νόμος ψηφίστηκε ύστερα από την υπόθεση που είχε προκαλέσει σάλο στη Γαλλία, τον θάνατο του Βενσέν Ιμπέρ, ενός 22χρονου τετραπληγικού, μετά την παρέμβαση της μητέρας του και του γιατρού του.
Θύμα τροχαίου το 2000, που τον είχε αφήσει παράλυτο, χωρίς όραση και χωρίς ομιλία, ο Ιμπέρ είχε εκφράσει την επιθυμία να πεθάνει και μάλιστα είχε στείλει επιστολή στον τότε πρόεδρο Ζακ Σιράκ, αναζωπυρώνοντας τότε τις ατέρμονες συζητήσεις στη Γαλλία περί ευθανασίας".

Junk φιλίες

Το θέμα είναι απλό η μάλλον σύνθετο;δεν ξέρω ακόμη...
...στην εποχή του junk food και όλων των τόσων άλλων junk.... έγιναν και οι διαπροσωπικές σχέσεις κάπως έτσι...JUNK...
Κι αναρωτιέμαι... γιατί να πονάς, να στέκεσαι και να σκέφτεσαι με και για τον άλλον;...
Όταν το κάνεις, λες είναι φίλος με χρειάζεται..το θέλω, το θέλει και είμαι εκεί.
Φίλε, είμαι εδώ για σένα...στηρίξου...και δίνεις όλο σου τον εαυτό...και μοιράζεσαι και πονάς και νιώθεις...ακόμη κι αν δε μπορείς, προσπαθείς...
όχι γιατί περιμένεις το ίδιο...αλλά γιατί είναι φίλος.
Τι γίνεται όμως όταν εκείνη τη μέρα, τη δική σου κακή, τη δική σου στιγμή μοναξιάς που δεν την έχεις επιλέξει... δεν ξέρεις που να απευθυνθείς; Δεν είναι άδικο;
Τώρα θα μου πείτε... όλα άδικα είναι...ναι, αλλά δε μπορούμε να ζούμε έτσι...για πόσο;
Γιατί τόσος "παρτακισμός" ρε παιδιά;